Problemen in de patisserie

In januari van dit jaar konden jullie zien hoe moeder Thelma haar prachtige gebakskraam kreeg van vader Teun. Ze hoopten toen op veel klanten, maar niemand had kunnen voorzien hoe dat verder zou gaan….

In het begin liep alles op rolletjes. In de gebakskraam kon Thelma al haar baksels kwijt

en kleine Tibby kon helpen wanneer ze zin had, en op andere moment kon ze gezellig met haar broer Toby spelen met haar prinsessenjurk aan. 

Er kwamen regelmatig klanten langs, die elke keer enorm tevreden waren over de taart die ze kochten.

Het woord dat er een goede patisserie in de buurt was, verspreidde zich snel. En aan het einde van de zomer, toen iedereen weer terug van vakantie was, liep het echt storm. Binnen een paar uur waren de taarten, cakerollen en donuts telkens al uitverkocht.

De hele familie moest inmiddels helpen bij de verkoop, of ze wilden of niet.

En dan nog moesten ze klanten teleurstellen. “Helaas”, riep Tibby, “bijna alle taarten zijn op. De laatsten in de rij moeten morgen maar terugkomen.” De uilen die geen taart meer konden krijgen, gingen verdrietig naar huis.

De volgende ochtend stond Thelma extra vroeg op. “Ik heb extra veel bestellingen en ik wil niemand teleurstellen”, zei Thelma tegen zichzelf, “maar ik moet ook nodig eens wat schoonmaken”. Zo was ze met twee dingen tegelijk bezig.

De alpaca’s (die we nog kennen van het wolverhaal) kwamen kijken wat Thelma aan het doen was. “Wij hebben honger” gebaarden ze. Maar Thelma had nog geen tijd om ze te voeren.

Na een paar uur zwoegen was de winkel aan kant en had ze extra veel taarten gebakken. Tijd om de kleintjes uit bed te halen, zodat die zo kunnen helpen met de verkoop.

Maar wat gebeurt daar? De alpaca’s hadden zo’n honger dat ze over de taarten heen stampten op zoek naar wat lekkers!

“Ow nee!” riep Thelma toen ze terugkwam, “al mijn harde werk was voor niets!”

Toen de klanten even later bij haar kraam stonden, moest ze iedereen teleurstellen. Er was niets meer goed om te verkopen. Thelma had de tranen in haar ogen staan.

De klanten gingen verdrietig weer naar huis, nu hadden ze geen taarten voor bij de koffie. Teun zag hoe verdrietig Thelma was. “Dit gaat zo niet langer”, huilde Thelma, “Wat moet ik nou doen? Ik vind taarten bakken heel leuk, maar het lukt me zo niet!” Teun probeerde zijn vrouw te troosten. “Wacht maar even”, zei hij.

Hij kwam terug met zijn klusoutfit. 

“Ik ben niet goed in bakken, en ook niet in verkopen”, zei Teun, “maar ik ben wel heel goed in dingen bouwen. Als jij je zus belt of ze je niet wil helpen, dan kijk ik wel wat ik kan doen!” 

Zou Teun een goed idee hebben? Thelma gaat haar zus maar eens bellen of ze wil komen helpen.