Maar
hoewel Toby zijn vader soms echt tot hulp was, vond hij al dat gereedschap toch
wat te interessant. Om de zoveel tijd hoorde Thelma Teun roepen om een
schroevendraaier of om zijn hamer. “Verdorie, waar heb ik dat ding nou
neergelegd? Ik zou toch zweren dat het een minuut geleden nog hier lag…”
Maar wie
zien we daar door het raampje?
En ja hoor, Toby had de hamer en sleutel weer
meegenomen en zat er verderop mee te spelen.
Na
een paar dagen was Teun het zat. Telkens zoeken naar gereedschap begon flink
wat tijd te kosten. Maar Toby heel de tijd in het oog houden gaat natuurlijk
niet wanneer je druk aan het klussen bent. Thelma had Toby al een paar keer een
standje gegeven, maar ze wist ook wel dat hij alleen maar heel graag op zijn
vader wilde lijken. Gelukkig had ze een goed idee. Ze besloot een echte
‘toolbelt’ voor Teun te maken. Ze koos een stevige blauwe stof uit die paste
bij de kleur helm die Teun draagt en twee uurtjes later had ze een prachtige
houder voor al Teun’s gereedschap gemaakt. Zo raakt hij zijn belangrijke
spullen niet meer kwijt en grijpt hij niet telkens mis wanneer hij iets nodig
heeft. Wat was Teun er blij mee!
Langzaamaan
begon het kerkje steeds meer vorm te krijgen. De hoge witte toren, met het
ronde raampje deed het gebouw al meteen op een kerk lijken. Thelma had gekozen
voor grijze kozijnen, omdat die zo mooi afsteken bij de witte muren. Na flink
wat dagen werken stonden alle muren, een heerlijk gevoel!
Voor
de deuren kocht Teun hardhout en met wat stevige scharnieren zette hij de
deuren vast in het kozijn. Zo, dat stond al een stuk beter. Het begon zowaar op
een echt huis te lijken.
De toren van de kerk moest natuurlijk wel een dak
krijgen, anders zou het altijd binnen regenen. Eerst maar eens even opmeten.
“Hm,
dat wordt nog een flinke klus.” Na flink wat probeersels, lukte het eindelijk
om een echte kerktoren te krijgen. Toby hielp met het schilderen van het dak.
Lichtblauw is dan ook zijn lievelingskleur!
Toen
uiteindelijk ook het grote dak op de kerk zat, kon Teun eindelijk uitrusten.
Wat was Thelma trots op haar man toen ze terugkwam van de markt en al van ver
het kerkje in de avondzon zag staan. Die mooie witte stenen met de hardhouten
deur en het lichtblauwe dak. Wat was het een prachtig gebouw geworden. Terwijl
ze een paar keer over het dak vloog, wist ze dat ze zich daar helemaal thuis
zou voelen.
De
volgende ochtend ging Thelma snel aan de slag met een emmertje sop en samen met
Toby en Tibby had ze in een dag het hele kerkje aan kant.
Eindelijk kan de
familie Kerkuil genieten van een gezamenlijk thuis!
Nog een paar foto's van het kerkje. Fijne zondag!
